Homilia O. Jerzego Pająka

"Dobrze uczynił wszystko" (Mk 7,31-37)

7 rocznica śmierci płk Ryszarda Kuklińskiego

Wśród różnych pochwał wypowiedzianych pod adresem Jezusa Chrystusa jest i ta z dzisiejszej Ewangelii: "dobrze wszystko uczynił". W tej krótkiej wypowiedzi kryją się wszystkie inne pochwały, które ewangeliści zanotowali na kartach swoich Ewangelii. Tu jednak nie tyle chodzi o pochwałę Jezusa, na którą bezdyskusyjnie zasługiwał, a o którą wcale nie zabiegał, lecz chodzi o doskonały wzór do naśladowania dla nas. Jezus jako Bóg-Człowiek, wszystko, co czynił, czynił dobrze. Mówiono o Nim, że jest dobrym cieślą, dobrym nauczycielem, dobrym człowiekiem. Czynił zaś wszystko dobrze, gdyż w ten sposób wypełniał wolę Ojca. Stąd nawet najdrobniejsze czynności miały charakter zbawczy.

Dzisiaj każdy z nas winien postawić sobie pytanie: czy wszystko staram się czynić dobrze? Czy to, co już za mną nosi certyfikat jakości? Czy w tym, co czynię staram się rozpoznawać wolę Bożą? Takiej postawy domaga się od nas Jezus, który nas powołał na drogę swego naśladowania. Chce, byśmy wszystko, co należy do naszego powołania, naszych zadań i obowiązków, pełnili dobrze. I nie ma znaczenia czy to jest praca ręczna czy umysłowa, wykonawcza czy organizacyjna, polityczna czy gopodarcza, wielka czy mała. Mamy ją wykonać dobrze, jak dla Boga.

Pewni turyści przyglądając się misternej pracy rzeźbiarzy, którzy wykonywali w kamieniu gotycki maswerk na wieżę, byli bardzo zdziwieni, że tak precyzyjnie wykonują swoja pracę i zagadnęli: dlaczego tyle czasu poświęcacie takim drobiazgom. Nikt przecież z ziemi nie zobaczy tego na wieży. Rzeźbiarze odpowiedzieli: to prawda, żeby tę misterną pracę zobaczyć, trzeba wyjść na wieżę, ale my to robimy dla Boga. On wszystko widzi i najlepiej ocenia.

Każda więc praca, którą wykonujemy winna mieć odpowiednie wykończenie, abyśmy mogli powtarzać za Bogiem: "I widział Bóg, że było dobre"(Rdz 1,12). Wtedy taka praca przynosi chwałę Bogu i pożytek ludziom. Bóg nie tylko widzi dzieło rąk naszych, ale także wewnętrzne nastawienie, czyli naszą intencję. Intencja jest też bardzo ważna, gdyż nadaje naszym dziełom właściwy sens.

Dziś, gdy przeżywamy siódmą rocznicę śmierci płk Ryszarda Kuklińskiego przyglądamy się, oceniamy i wyrażamy wdzięczność za jego życie i działalność, zwłaszcza dotyczącą jego miłości do Ojczyzny. Miłość ta może się wyrażać na różne sposoby. Jedni ją wyrażają przez sumienne wypełnianie swoich zadań i obowiązków, drudzy poprzez troskę o jej dobre imię i szacunek wobec jej kultury, tradycji, wiary. Jeszcze inni poprzez aktywność obywatelską i odpowiedzialność za kraj, w którym się urodzili i mieszkają, a także poprzez ofiarę z własnego życia, gdy zagraża jej niebezpieczeństwo utraty wolności i niezawisłości.

Dobrze wiemy, że miłość do Ojczyzny nie zawsze bywa łatwa, nie zawsze jest też właściwie rozumiana. Słusznie buntujemy się na wieść o różnych aferach korupcyjnych, przekłamaniach historycznych na użytek bieżącej polityki, jakichś pokątnych knowaniach z "obcymi", wyprzedażach bogactw narodowych, itp. I słusznie, bo to nie jest prawdziwa miłość do Ojczyzny, lecz stawianie własnych pożytków nad dobro obywateli. Wiemy też, że Miłość do Ojczyzny nie powinna być ślepa i nie może usprawiedliwiać złych czynów.

Nasi prawdziwi wieszcze narodowi ukazują nam przebogatą różnorodność prawdziwego patriotyzmu. Ignacy Krasicki w Hymnie do miłości Ojczyzny twierdzi, że wyznacznikiem patriotyzmu jest zdolność do ponoszenia ofiar i znoszenie cierpień dla własnego kraju. Pisze, że poświęcenie dla Ojczyzny jest nie tylko obowiązkiem, ale i zaszczytem. Prawdziwy patriotyzm polega na rezygnacji z własnych korzyści i wygód w imię wspólnego dobra.

Ojczyznę można kochać jak ów Michaś z pamiętnika poznańskiego nauczyciela Henryka Sienkiewicza, który wchłaniał polską historię i był dumny ze swoich przodków. Ponieważ dawał temu zewnętrzny wyraz, został wyrzucony ze szkoły, ale nie dał się germanizować. Pozostał wierny swoim polskim korzeniom.

Ojczyznę można kochać jak Mickiewicz, Słowacki, którzy swoimi utworami krzepili zgnębione serca Polaków i wyzwalali w nich energię do walki o wolność Ojczyzny. Albo jak Maria Konopnicka, która w narodowej przysiędze - Rocie - pisała: "Nie rzucim ziemi, skąd nasz ród. Nie damy pogrześć mowy! Polski my naród, polski lud, królewski szczep piastowy. Nie damy, by nas zniszczył wróg - Tak nam dopomóż Bóg!"

Można kochać Ojczyznę na wzór, jaki ukazał Stefan Żeromski w Syzyfowych pracach, gdzie bohater - Bernard Zygier rozbudzał miłość do Ojczyzny w swoich kolegach i sprawiał, że praca dla rosyjskiego zaborcy stawała się syzyfowa. Albo jak czyniła to Pierwsza Kadrowa na czele z ojcem polskiej wolności -Józefem Piłsudskim, która "swój życia los rzuciła na stos". Czy też jak młody poeta i żołnierz Krzysztof Kamil Baczyński czy Zbigniew Herbert, którzy rozumieli tę miłość jako nieustanne wezwanie do poświęcenia się w walce z wrogiem, aż do uzyskania pełnej wolności.

Wreszcie można kochać Ojczyznę, jak to czynił płk Ryszard Kukliński. A był to rodzaj miłości bardzo trudny i niebezpieczny. Niebezpieczny, bo w razie wpadki, czekała go niechybna śmierć. Trudny, bo wiedział, że jego działalność wywoła niejednoznaczne oceny moralne.

Wiemy, bo to były nasze czasy, w jakiej orbicie wpływów znajdowała się Polska po 1945 r. Skąd i od kogo płynęły rozkazy. Dopóki ów reżim nie zagrażał integralności Polski, Kukliński wykorzystywał swoje talenty w wojsku dla wzmacniania Jej obronności. Kiedy jednak dowiedział się o faktycznych zagrożeniach dla Polski w razie wojny nuklearnej, planował początkowo zawiązać spisek w Wojsku Polskim przeciwko ZSRR. Gdy jednak CIA odwiodła go od tego, jako działania skazanego na niepowodzenie, podjął się działalności, jaką dobrze znamy.

W ten sposób płk Kukliński przyczynił się bezpośrednio, nie tylko do osłabienia, lecz upadku tamtego nieludzkiego systemu komunistycznego. A także do odzyskania wolności przez Polskę w 1989 r. On nie walczył z bronią w ręku, ale jak pisze ustawa sejmowa o ustanowieniu Narodowego Dnia Pamięci "żołnierzy wyklętych", który ma być obchodzony każdego roku pierwszego marca - "w inny sposób przeciwstawił się reżimowi komunistycznemu".

Przez wstawiennictwo Najśw. Maryi Panny z Lourdes, wypraszajmy zbawienie wieczne dla wszystkich, którzy kochali, cierpieli i ginęli za naszą Ojczyznę. Amen.

o. Jerzy Pająk
kapelan środowisk niepodległościowych

**********