Na wieczną wartę odszedł Mjr Tadeusz Góralski ps. Góral, ur. 1920 r.

Zmarły brał udział w kampanii wrześniowej, należał do Stołecznego Batalionu Przysposobienia Wojskowego, który został zorganizowany dosłownie w przeddzień wojny. Koszary mieściły się w Warszawie przy ulicy Ciepłej. Batalion liczył około 600 elewów. W rejonie Międzyrzecza Podlaskiego marsz przyspieszył niemiecki zagon pancerny. Ostatecznie z niewielkimi stratami, po pokonaniu pieszo ponad 200 kilometrów, w nocy 13/14 września dotarł na bocznicę kolejową w Brześciu nad Bugiem gdzie zostali załadowani do pociągu. Zatrzymali się 17 września między Sarnami a Równem, około 30 km od granicy polsko-sowieckiej. Dowiedział się tam, że nad ranem Armia Czerwona wkroczyła do Polski, a jego batalion będzie się przebijał na Zachód, został bowiem włączony w skład Samodzielnej Grupy Operacyjnej "Polesie" generała Franciszka Kleeberga. Po drodze staczali sporadyczne potyczki z Sowietami. Na zachodni brzeg Bugu przeszli po moście pod Włodawą i około 2 X. dotarli do Kocka. Tam prosto z marszu poszczególne kompanie skierowano na pierwszą linię frontu. W czasie bitwy pod Kockiem ponieśli spore straty. W dniu kapitulacji SGO "Polesie" batalion liczył nie więcej niż 500 ludzi. Mimo okrążenia udało mu się uniknąć niewoli. Zaraz po kapitulacji zaczął przedzierać się do Warszawy, do której dotarł około 12 października. Natychmiast zaangażował się w działalność konspiracyjną w NOW-AK. Po 1942 roku przeszedł przeszkolenie wojskowe, podoficerskie i szkołę podchorążych, którą skończył w 1943 roku. Zajmował się przede wszystkim szkoleniem innych żołnierzy. Był instruktorem, prowadził szkolenie z obsługi broni. W latach 1943-1944 pracował w komórce kontrwywiadu Oddziału II Okręgu Warszawskiego Armii Krajowej. W Powstaniu Warszawskim w Batalionie "Gustaw" - Kompania "Genowefa", w której dowodził 1 plutonem, po śmierci pchor. "Andy" do momentu odniesienia ran. Za swoje męstwo w czasie walk powstańczych został odznaczony Krzyżem Walecznych, jego akcję zniszczenia czołgu niemieckiego opisano w gazecie powstańczej Walka Śródmieścia z dn.21.VIII.1944 r. Po kapitulacji dostał się do niewoli, rany leczył w szpitalu powstańczym w Zeithain w Saksonii. W baraku przebywał wraz z dowódcą Batalionu "Parasol" kpt. "Pługiem" (Adamem Borysem). Następnie wraz z ranami przeniesiono go do Mühlberg, którego podobozem był Zeithain, później do Fallingbostel w północno - zachodnich Niemczech. Oficerowie z Powstania Warszawskiego byli osadzeni również w Bergen-Belsen. Gdy ruszyła aliancka ofensywa na zachodzie, został przewieziony w styczniu 1945 r. do oflagu Gross Born (Borne-Sulimowo). W dniu 4 lutego 1945 r. zostali wyzwoleni przez oddziały 1 Armii Ludowego Wojska Polskiego. Po wyzwoleniu wraca do Warszawy i zgłasza się do poboru. Wczesną wiosną 1945 r. skierowany zostaje do ośrodka na warszawskich Bielanach gdzie czeka na przydział do 8 Samodzielnego Batalionu Łączności. Służy w Nowym Sączu następnie w Krakowie. W 1945 r. ożenił się ze swoja narzeczoną, łączniczką Kompanii. Na początku lat 50-tych odchodzi z wojska, pracuje w Teropodzie, uczy również w Technikum Łączności w Krakowie.

Po ciężkiej chorobie w dniu 8 sierpnia br. odszedł Człowiek prawy, z dużym poczuciem humoru oraz dystansem do samego siebie. Serdeczny, życzliwy Kolega, lubiących ludzi i kontakt z młodzieżą. Często bywał w Muzeum AK, do którego przekazał swoje wspomnienia.

Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski, Krzyżem Walecznych, Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Medalem Kampanii Wrześniowej, Medalem Wojska.

Cześć Jego Pamięci !

Jego pogrzeb poprzedzony Mszą Św. odbędzie się w Nowej Kaplicy Cmentarza Batowickiego w dniu 18.08.br. (czwartek) o godz.13.40.

Następnie zmarły zostanie odprowadzony na miejsce wiecznego spoczynku do grobowca rodzinnego.

O spokój Jego duszy będzie się również modlił, głoszący rekolekcje w Warszawie o. Jerzy Pająk - Kapelan Żołnierzy AK i środowisk niepodległościowych.

Tekst: Małgorzata Koszarek

Pchor. Góral na stanowisku bojowym