Gmina Boguchwała

11 sołectw - zajmuje obszar 96,2 km2. Najbardziej liczna (20000 mieszkańców) i jedna z najgęściej zaludnionych (208 osób/km2) gmin rolniczo-przemyslowych województwa rzeszowskiego. W gminie funkcjonuje 816 podmiotów gospodarczych o bardzo zróżnicowanej działalności. Siedziba gminy - sołectwo Boguchwała - położone na obrzeżach Rzeszowa - stanowi ważne lokalne centrum administracyjne, gospodarcze, kulturalne i oświatowe. Funkcjonują tu: Zakłady Porcelany Elektrotechnicznej "Zapel" S.A., które są przemysłową wizytówką gminy oraz Zakłady Naprawy Samochodów, Zakłady Elektroniki Motoryzacyjnej S.A., Instytut Energetyki, Oddział Ceramiki "Cerel", Gminna Spółdzielnia "Samopomoc Chłopska", Ośrodek Doradztwa Rolniczego z hotelem i restauracją, Zakłady Górnictwa Nafty i Gazu w Nosówce.
Ważną rolę w gminie odgrywa rolnictwo. Gleby o wysokiej bonitacji mają wpływ na intensywną wielokierunkową produkcję rolną (szklarniowa uprawa warzyw, uprawa buraka cukrowego, zbóż, rzepaku, chów cieląt, bydła opasowego i trzody chlewnej).
Gmina położona na niepowtarzalnych terenach z luźnymi wzniesieniami, pięknymi dolinami, kompleksami leśnymi, stwarza dogodne warunki dla rozwoju bazy agroturystycznej. W wyniku przeprowadzonych prac archeologicznych, przeprowadzonych na terenie gminy, natrafiono na osady kultury ceramiki wstęgowej rytej (4600 - 3500 lat p.n.e.) i kłutej (3500 - 2500 lat p.n.e.). Całość uzupełniają zabytki architektoniczne z XVI, XVII i XVIII wieku, wśród których warto zobaczyć zespoły pałacowo-kościelne, w tym późnobarokowy kościół parafialny i barokowy dwór rozbudowany w stylu klasycystycznym, stary spichlerz, młyn oraz wiele pomników przyrody.
Gmina jest zelektryfikowana, zgazyfikowana w 70%. W 1997 roku zakończono telefonizację gminy z możliwością podłączenia 24000 abonentów, rozpoczęto prace przy kompleksowej kanalizacji, a gospodarstwa pierwszych mieszkańców podłączone zostaną do kolektora do końca bieżącego roku. Potencjalnym inwestorom władze gminy proponują 4000 m2 powierzchni hal i wolnych budynków przystosowanych do prowadzenia każdej produkcji przemysłowej lub handlowej.
Przez teren gminy przebiega linia kolejowa Rzeszów - Jasio oraz droga krajowa nr 9 Rzeszów - Sanok - Barwinek (przejście graniczne). W gminie wydawany jest kwartalnik samorządowy "Wieści Boguchwalskie".

Chłopice

Gmina Chłopice jest położona na Pogórzu Rzeszowskim. Gmina ma typowo rolniczy charakter, sprzyjają temu odpowiedni mikroklimat i dobre klasy gleb. Uprawiane są rośliny intensywne: wczesne ziemniaki, buraki cukrowe, pszenica, kukurydza i warzywa.
W ostatnich latach środowisko gospodarcze Gminy ulega przeobrażeniu, poprzez tworzenie przedsięwzięć umożliwiających pozyskanie dodatkowych pozarolniczych dochodów.
Działalność samorządu Gminy Chłopice ukierunkowana jest na realizację zadań w zakresie rozwoju infrastruktury technicznej i społecznej na wsi, szczególnie w zakresie ochrony środowiska naturalnego. Można tu wymienić: całkowite zgazyfikowanie gminy, zaopatrzenie w wodę, uporządkowanie gospodarki odpadami komunalnymi, budowa biologiczno-mechanicznej oczyszczalni
ścieków, podjęto również budowę kanalizacji sanitarnej dla całej gminy. Na terenie gminy działają dwa Ośrodki Zdrowia, 6 szkól podstawowych i przedszkole samorządowe oraz biblioteki samorządowe.
W Chłopicach znajduje się warty obejrzenia zabytkowy Kościół z XVII wieku o konstrukcji drewnianej wraz z przyległą Kaplicą. Fundatorem Kościoła był Jan III Sobieski, który wracając spod Wiednia zatrzymał się w Chłopicach.

Czarna

Gmina Czarna - położona w południowo-wschodniej części województwa krośnieńskiego w Bieszczadach, sąsiaduje z gminami Ustrzyki Dolne, Lutowiska, Solina. Wieś była znana już w początkach XVI wieku. Znajduje się tutaj drewniana cerkiew greko-katolicka z 1834 r., obecnie służy wiernym kościoła rzymsko - katolickiego. Gmina jest słabo zaludniona, w większej części pokryta lasami górskimi (65%). Ekologicznie czysta, o dużych walorach krajobrazowych i turystycznych, szeroki dostęp do wód Zalewu Solińskiego. Dobry stan dróg, położenie przy Małej i Dużej Obwodnicy Bieszczadzkiej. Dysponuje terenami przeznaczonymi pod usługi turystyczne o powierzchni kilkudziesięciu hektarów w różnych punktach. Możliwość wykorzystania występujących wód mineralnych i leczniczych, bogactwa ziół i runa leśnego. Bogate tereny łowieckie i możliwość wędkowania. Możliwość produkcji zdrowej żywności, hodowli koni w celach: turystycznych, rekreacyjnych i hipoterapii. Istnieje duże zapotrzebowanie na usługi turystyczne. Jest to gmina o bogatej historii, wielokrotnie niszczona i wysiedlana, powróciła do Polski w 1951 r. Zamieszkała w większości przez ludność przesiedloną z Kresów Wschodnich. Prasa lokalna -"Gazeta Bieszczadzka", "Kurier Bieszczadzki".

Ćmielów

Gmina o charakterze rolniczo - przemysłowym położona na pograniczu Przedgórza Iłżeckiego i Wyżyny Sandomierskiej nad Rzeką Kamienną. Do XIV wieku Ćmielów nosił nazwę Szydłów lub Szydłowiec. W 1505 r. Ćmielów otrzymał prawa miejskie i był własnością Szydłowieckich, a następnie przeszedł w ręce Lubomirskich (XVIII w.) i Druckich - Lubeckich - pod koniec wieku XIX. Z zabytków należy wymienić późnogotycko - renesansowy zamek kanclerza K. Szydłowieckiego z początku XVI wieku oraz kościół parafialny z XVI wieku przebudowany w XVIII i XX wieku, drewniany kościół z XVIII wieku oraz stare dworki w Przeuszynie i Rudzie Kościelnej. W Ćmielowie znajdują się znane na całym świecie Zakłady Porcelany "Ćmielów". W 1750 August III przyznał garncarzom z Ćmielowa przywilej sprzedaży wyrobów w całym państwie. W 1842 uruchomiono fabrykę porcelany. W tej chwili fabryka jest największym pracodawcą na terenie gminy. W ciągu dwóch kadencji samorządu doprowadzono do tego, że w tej chwili 91,7% gospodarstw zaopatrywanych jest w wodę z wodociągów. Stelefonizowano 5 miejscowości przyłączając 524 nowych abonentów, wybudowano nowy ośrodek zdrowia, zmodernizowano 4 szkoły, w których wymieniono kotłownie węglowe na gazowe, wykonano około 10 km chodników oraz ponad 4 km kolektora sanitarnego i ponad 6 km dróg.

Dębica

Gmina Dębica położona jest na pograniczu Kotliny Sandomierskiej i Pogórza Karpackiego w widłach Wisły i Sanu nad Wisłoka. Jest to gmina o charakterze rolniczo - przemysłowym, najbardziej wysunięta na wschód gmina województwa tarnowskiego. Głównym ośrodkiem przemysłowym jest Dębica gdzie pracuje zdecydowana większość mieszkańców gminy. W dalszym ciągu duża część mieszkańców gminy łączy pracę w rolnictwie z pracą w innych zawodach. W strukturze zasiewów dominuje pszenica. Do głównych upraw należy uprawa buraka oraz ziemniaków. Gmina posiada dobre połączenia komunikacyjne. Gminę przecina trasa E4, która biegnie od Zgorzelca na granicy z Niemcami do Medyki na granicy z Ukrainą. Biegnie tędy również magistrala kolejowa w kierunku Przemyśla, a następnie Kijowa i Odessy. Decydujące znaczenie miało tutaj położenie na szlaku z Krakowa i z Węgier na Ruś. Ożywienie gospodarcze gmina i miasto przeżywa od drugiej połowy XIX wieku, kiedy to przeprowadzono tędy linię kolejową z Krakowa do Lwowa. Jednak najdynamiczniejszy rozwój gospodarczy Gmina i Miasto Dębica przeżywa w dwudziestoleciu międzywojennym kiedy to tworzono Centralny Okręg Przemysłowy. Na terenie gminy dobrze rozwija się agroturystyka. W tej chwili w gminie funkcjonuje 10 gospodarstw zajmujących się agroturystyka. Do atrakcji turystycznych należą parki krajobrazowe w Zawadzie, Globikowej, Nagawczynie, Podgrodziu, Latoszynie, a także stadnina koni w Zawadzie w dawnym majątku Raczyńskich. Do ciekawszych zabytków w gminie należy zaliczyć posiadłość Raczyńskich w Zawadzie oraz zamczysko - okop, pozostałość grodu z XIII wieku w Barciejowej. Na uwagę zasługuje sanktuarium maryjne Matki Boskiej Zawadzkiej ze słynącym łaskami obrazem Matki Bożej z Dzieciątkiem (dwukrotnie koronowanym).

Dynów

Miasto położone w województwie przemyskim na Pogórzu Dynowskim nad Sanem. Pierwszym właścicielem osady była rodzina Kmitów (XIV w.). W 1436 Dynów otrzymał prawa miejskie, które utracił na początku wieku XX, odzyskując je ponownie w 1946 r. W Dynowie możemy podziwiać późnorenesansowy kościół parafialny z początku XVII wieku, późnobarokową dzwonnicę z końca XVIII w., pozostałości ziemnych obwarowań z drugiej połowy wieku XVII, dwór z końca XVIII wieku oraz kapliczki z wieku XIX.
W gminie nie ma wielkiego przemysłu. Rozwój przemysłu rozpoczął się od 1904. kiedy to Dynów otrzymał połączenie kolejowe z Przeworskiem. W tej chwili istniej tutaj drobny przemysł chemiczny i odzieżowy.
W Dynowie dobrze rozwija się turystyka ze względu na urozmaicony teren. Pogórze Dynowskie porośnięte jest lasami, które tworzą zwarte kompleksy leśne poprzecinane potokami (dopływy Wisłoka i Sanu). Atutem jest czyste powietrze, niezanieczyszczone rzeki, gościnność mieszkańców oraz rozwijająca się baza noclegowe - usługowa.

Gmina Dynów położona jest na Pogórzu Dynowskim. Od 1991 roku wchodzi w skład Parku Krajobrazowego Pogórza Przemyskiego. Cechą charakterystyczną pogórza jest pasowy układ wzniesień 380-680 m n.p.m. (typ krajobrazu podgórski) poprzecinanych głębokimi dolinami dopływów Wisłoka i Sanu. Na różnorodnym podłożu ziem pogórza szata roślinna jest bardzo urozmaicona. Bogactwem Gminy, oprócz surowców mineralnych (piasek rzeczny, diatomit, piryt) są piękne lasy, których powierzchnia ogólna wynosi 3550 ha. Piękne walory terenu zadecydowały o przystąpieniu Gminy w 1996 roku do Związku Gmin Turystycznych. Te walory to między innymi:
- zwarte kompleksy leśne poprzecinane potokami, pełne owoców leśnych i grzybów,
- urozmaicony teren, czyste powietrze,
- gościnność mieszkańców,
- dobre drogi leśne, mogące służyć turystyce rowerowej i pieszej,
- rzeka San z dopływami - jedna z najczystszych rzek - duża atrakcja dla miłośników kąpieli, wędkarstwa i kajakarstwa (szlak wodny).
Gmina Dynów to również bogata historia, której świadectwem są pozostałości po zamku średniowiecznym w Dąbrówce Starzeńskiej wraz z parkiem, grobowiec (kopiec) dawnych właścicieli Bachórza i okolic - Skrzyńskich. W samym Dynowie znajduje się późnorenesansowy kościół parafialny oraz dwór z XVIII wieku.
Teren gminy słynie również z wykopalisk archeologicznych sprzed czterech tysięcy lat. jest to cmentarzysko kultury łużyckiej, które znajduje się na terenie wsi Bachórz. Wykopaliska prowadzone są przez Uniwersytet Jagielloński w Krakowie. Eksponaty z wykopalisk, słynne urny, znajdują się w Muzeum Archeologicznym w Krośnie i Sanoku.
Sieć dróg krajowych i wojewódzkich oraz dobre rozwiązania komunikacyjne pozwalają na szybkie przemieszczanie się turystów do słynnych zabytkowych miejsc, na przykład do Krasiczyna, Dubiecka, Nozdrzca, Łańcuta, Sanoka i w Bieszczady.

Iwaniska

Lubaczów

Gmina Lubaczów jest położona na Płaskowyżu Tarnogrodzkim. Mało znany Region Lubaczowski posiada bogate walory turystyczne i krajoznawcze. Pełne pamiątek dziejowych miejscowości, uroczyska leśne Puszczy Solskiej, ciekawy geologicznie i krajobrazowe wał Roztocza, barwny folklor miejscowy, osobliwości przyrodnicze - to wszystko przyczynia się do atrakcyjności tej krainy.
Na obszarze lubaczowskim najcenniejszym bogactwem naturalnym są pokłady gazu ziemnego w Szczutkowie. Drugie bogactwo to złoża siarki wydobywane metodą wytopu w Baszni. Dużą atrakcją regionu lubaczowskiego są lasy, stanowiące blisko 309o jego powierzchni. Do odwiedzenia Lubaczowa i okolic zachęca klimat, piękne lasy obfitujące w grzyby, jagody, ciekawe okazy drzew, krzewów, zwierzęta łowne. Walory te sprawiły, że na tym terenie działa 12 kół łowieckich, w tym trzy w samym Lubaczowie.
Pomimo niewątpliwych atrakcji turystycznych rejon Lubaczowa należy do mniej znanych, dlatego ciągle czeka na swych odkrywców. Siedzibą gminy jest Lubaczów - 12,5-tysięczne miasto o ponad 700-letniej tradycji, o specyficznym, niepowtarzalnym kolorycie, jaki współtworzą ślady przeszłości i dzień dzisiejszy.
Lubaczów nie tak łatwo znaleźć na mapie, ale trafili tu tacy ludzie jak Ojciec św. Jan Paweł II. Przyjeżdżają tu liczni turyści z Austrii i Niemiec, aby polować w okolicznych lasach.

Łańcut

Miasto Łańcut położone jest we wschodniej części województwa rzeszowskiego na Pogórzu Rzeszowskim. Gmina o charakterze przemysłowo - turystycznym.
Łańcut powstał za Kazimierza Wielkiego, który osadził tu kolonistów bawarskich. Prawa miejskie Łańcut uzyskał w 1367 r. Kolejni właściciele Łańcuta byli jednocześnie właścicielami gminy. Do XVI w. Łańcut był własnością rodziny Pileckich, a następnie przeszedł w ręce Stanisława Stadnickiego (przełom XVI/XVII w.) zwanego diabłem łańcuckim. Następnymi właścicielami Łańcuta byli Lubomirscy (do XIX w.), a następnie Potoccy.
Do atrakcji turystycznych należy Pałac Lubomirskich, a następnie Potockich, wybudowany w stylu wczesnobarokowym. Jest to budowla czworoboczna z dziedzińcem i czterema narożnymi wieżami. Pałac przebudowana w stylu neobarokowym na przełomie XIX/XX wieku. Wokół pałacu znajdują się obwarowania bastionowe z XVII w. przebudowane na przełomie XIX/XX w. Pałac otoczony jest parkiem geometrycznym, a na zewnątrz obwarowań park typu krajobrazowego z przełomu XVIII/ XIX w. Przy zamku znajdują się stajnie i powozownia z największą w Polsce kolekcją powozów. Z ważniejszych zabytków można jeszcze wymienić: Kościół Św. Stanisława z XV w. przebudowany w pod koniec wieku XIX, Klasztor Sióstr Boromeuszek z XVIII w., kościół i klasztor Ojców Dominikanów z wieku XV. Łańcut to także ośrodek przemysłowy. Znajdują się tutaj fabryka śrub i narzędzi, Zakłady Odzieżowe "Vistula", browar, "Polmos Łańcut", tartak oraz 2 cegielnie. Gmina położona jest przy trasie E4 i przy magistrali kolejowej (Kraków - Przemyśl), co czyni gminę bardziej atrakcyjna dla przyszłych inwestorów.
W Łańcucie rokrocznie odbywają się słynne festiwale muzyki poważnej "Łańcut".

Padew Narodowa

Gmina o charakterze rolniczym, położona na prawym brzegu Wisły. Obok przebiega Linia Hutniczo-Siarkowa (szeroki tor), która obok linii PKP, w bezpośredniej bliskości drogi krajowej Tarnobrzeg - Mielec. Najważniejszymi osiągnięciami w ostatnim okresie, pod względem rozbudowy infrastruktury, było wybudowanie stacji ujęcia i uzdatniania wody, która zabezpiecza wodę dla całej gminy, wybudowano także 50 km wodociągu, zgazyfikowano i stelefonizowano wszystkie sołectwa w gminie. W tej chwili trwa także budowa szkoły podstawowej i średniej.
Do wykorzystania jest w tej chwili 40 ha terenu przeznaczonego pod zabudowę przemysłowo-handlową, uzbrojonego w sieć gazową, wodociągową i linię wysokiego napięcia. Baza przeładunkowa w miejscowości Knapy do kupienia lub wydzierżawienia.
Gmina poszukuje inwestorów zainteresowanych działalnością w branżach:
- przetwórstwo rolno-spożywcze,
- budowa i rozbudowa bazy przy Linii Hutniczo-Siarkowej,
- budowa zakładów współpracujących z Shell Gass Polska,
- budowa chłodni i przechowalni płodów rolnych. W gminie wydawany jest informator lokalny "Nowinki".

Pawłosiów

Gmina typowo rolnicza, położona w województwie przemyskim nad Sanem. Duża część ludności jest dwuzawodowcami. Większość osób prowadzących gospodarstwa rolne pracuje także w pobliskim Jarosławiu, który jest największym ośrodkiem przemysłowy w województwie przemyskim. Liczba gospodarstw rolnych wynosi 1272 z czego przeważają gospodarstwa do 5 ha. Cała gmina jest zgazyfikowana (do sieci podłączona jest 90% gospodarstw domowych). We wszystkich sołectwach wykonano wodociągi. Trwają prace nad budową kanalizacji. W ostatnich latach wybudowano 2 nowoczesne szkoły, a trzecia jest modernizowana i rozbudowywana. Gmina jest atrakcyjnym miejscem dla inwestorów ze względu na położenie przy trasie E4 i magistrali kolejowej (Kraków - Przemyśl) oraz na bliskość takiego ośrodka jak Jarosław.

Pierzchnica

Radziechowy-Wieprz

Gmina położona jest na południowym krańcu Kotliny Żywieckiej, którą przecina rzeka Soła. Gmina należy do gmin turystyczno - rolniczych. Jest punktem wypadowym przez Magurkę Radziechowską na Baranią Górę i Skrzyczne (dwa największe szczyty Beskidu Śląskiego) oraz przez Romankę na Pasmo Lipowskiej lub Pilska. Od wielu lat na terenie gminy odbywają się tradycyjne imprezy sportowe takie jak: ekobiegi szlakiem Dudka (31 maja) i biegi narciarskie w pierwszą sobotę stycznia. Radziechowy - Wieprz (siedziba gminy) została założona w XIV wieku. W trakcie potopu szwedzkiego miała tutaj miejsce bitwa górali beskidzkich ze Szwedami. Z zabytków należy wymienić kościół parafialny z przełomu XIV/XV wieku, przebudowany w XVII i XX wieku. W kościele znajduje się figurka Matki Boskiej z Dzieciątkiem z XIV w. oraz kaplica z 1865 r.

Radymno

Radymno - miasto w województwie przemyskim nad Sanem i Radą, na płaskowyżu Sańsko - Dniestrzańskim. Prawa miejskie nadał miastu w 1431 roku król Władysław Jagiełło. Miasto położone na szlaku z Krakowa na Ruś. Odbywały się tutaj targi i jarmarki bydła, miało tutaj także siedziby wiele cechów rzemieślniczych. Zabytkami są: barokowy kościół z XVIII wieku i synagoga z początku XX wieku. Miasto leży na skrzyżowaniu drogi międzynarodowej E-4 z drogą 871 Radymno - Korczowa -granica państwa.
Przez miasto przebiega linia kolejowa Szczecin - Poznań - Wrocław- Katowice - Kraków - Przemyśl - Medyka -Lwów. Infrastruktura:
- gazyfikacja w 100%,
- wodociąg o długości 28 km zasilany z dwóch ujęć wód głębinowych,
- telefonizacja (przez miasto przebiega kablowa linia światłowodowa Kraków-Korczowa - Przemyśl).

Gmina Radymno leży na Płaskowyżu Sańsko - Dniestrzańskim. Charakter gminy typowo rolniczy, powierzchnia gospodarstw indywidualnych 10011 ha, powierzchnia lasów 3008 ha. Ludność utrzymuje się przede wszystkim z rolnictwa oraz pracy w piekarniach, tartakach i warsztatach mechanicznych. Na obszarze gminy znajdują się obiekty zabytkowe: cerkiew greko-katolicka w Chotyńcu i w Młynach, cmentarz Piaski - Duńkowice, dwór w Duńkowicach. Główne założenia gminy to rozwój infrastruktury technicznej w zakresie telekomunikacji, kanalizacji, gazyfikacji, dróg, rozbudowy szkół i organizacji składowiska odpadów komunalnych. Gmina posiada wolne tereny pod działalność gospodarczą.
W związku z uruchomieniem drogowego przejścia granicznego w Korczowej gmina liczy na znaczne ożywienie koniunktury gospodarczej i stworzenie nowych miejsc pracy dla mieszkańców gminy.

Samborzec

Gmina Samborzec leży na pograniczu Wyżyny Sandomierskiej i Niziny Nadwiślańskiej. Jest to gmina sadowniczo-warzywnicza. Prawie 30% użytków rolnych to sady, w większości jabłoniowe i morelowe. Uprawia się też dużo pomidorów, ogórków, kalafiorów i kapusty. Problemem jest nadprodukcja owoców i warzyw oraz brak przetwórstwa rolnego. Żyzne gleby oraz łagodny klimat wykorzystywane tu były przez człowieka od 6000 lat. Do zabytków, które warto tu obejrzeć, należą: Kościoły w Samborcu - barokowy z końca wieku XVII z późnoromańską absydą i siedemnastowieczną dzwonnicą, rozbudowany w wieku XIX, kościół w Skotnikach z XIV w. i Chobrzanach z XIX w., a także grodzisko kultury złockiej z okresu ok. 4000 lat p.n.e., cmentarzysko z epoki brązu, park podworski, pogańskie wzgórze kultowe Kocot w Gorzyczanach, obronny barokowy dwór alkierzowy w Skotnikach oraz parki podworskie w Jachimo-wicach, Janowicach i Ostrołęce. Do ciekawszych form geomorfologicznych należą wąwozy lessowe w Chobrzanach, a z ciekawostek należy wymienić gruszę, pod którą Stefan Żeromski pisał "Popioły".

W gminie działa 7 szkół podstawowych oraz liceum ogólnokształcące, 3 ośrodki zdrowia, apteka, 3 stacje benzynowe. Największe osiągnięcia gminy w ostatnim okresie to: gazyfikacja całej gminy, 50%-owa telefonizacja, budowa oczyszczalni ścieków, wodociągów w 40% miejscowości. Wzniesiono także obszerny budynek Urzędu Gminy, w którym mieści się ośrodek zdrowia, apteka, poczta, bank, telekomunikacja. Najbliższe zamierzenia to dokończenie kanalizacji oraz urządzenie giełdy rolno-ogrodniczej.

Sanok

Gmina Sanok to region malowniczo położony w dolinie Sanu zamknięty od północy pasmem Gór Słonnych. W jej skład wchodzi 32 miejscowości wokół Sanoka, 15% powierzchni stanowią lasy mieszane i iglaste. Przez tereny gminy biegną dwie drogi kolejowe o istotnym znaczeniu: Krosno-Sanok-Przemyśl i Sanok - Brzozów - Rzeszów, a także odcinki linii kolejowej: Krosno - Sanok - Zagórz i Zagórz - Ustrzyki Dolne -Przemyśl. Podstawowym działaniem gospodarki jest rolnictwo, oparte na drobnych gospodarstwach rolnych o średniej pow. ok. 3.3 ha. Obecność lasów sprzyja rozwojowi drobnego, prywatnego przemysłu drzewnego. Perspektywy rozwoju mają też handel, usługi i gastronomia. Szansą dla gminy jest turystyka. Koncentruje się ona na terenach wzdłuż Sanu i Gór Siennych. Czekają tutaj na turystów pola namiotowe i biwakowe, schroniska czynne w sezonie oraz miejsca w ośrodku wypoczynkowym w Tyrawie. Istnieją tutaj sprzyjające warunki kąpieli rzecznej i wędrówek pieszych. Niewątpliwą atrakcją dla turystów są zabytkowe (drewniane i murowane) cerkwie w Dobrej (XIX w.), Łodzinie (z 1743 r.), Hłomczy (XIX w.), Tyrawie Solnej (XIX w.), Międzybrodziu (początek XX w.). Trepczy (początek XIX w.), Sanoczku (XIX w.) i Czertażu (z 1742 r.)., tworząc szlak zabytków architektury cerkiewnej. Godne polecenia są również zespoły dworsko - parkowe z XIX wieku w Jurowcach, Załużu, Pisarowcach i Markowcach.

Sędziszów

Miasto i gmina położone w województwie kieleckim na Płaskowyżu Jędrzejowskim na skraju Garbu Wodzislawskiego nad Mierzwą. Prawa miejskie Sędziszów uzyskał w 1990 r. Z zabytków sędziszowskich należy wymienić kościół parafialny z końca XVIII wieku przebudowany po pożarze w 1914 r. Wystrój wnętrza w stylu rokoko. Na cmentarzu parafilnym znajduje się barokowa figura Chrystusa z 1650 r. Warto jeszcze wspomnieć o dziewiętnastowiecznym dworze i parku.

Tarnowiec

Gmina Tarnowiec jest położona w malowniczej Kotlinie Jasielsko-Krośnieńskiej. Historia wsi Tarnowiec sięga XI wieku.
W historię gminy wpisała się postać Ewarysta Andrzeja Kuropatwickiego, który w XVIII w. był jej właścicielem. Był on kasztelanem bełskim, pisarzem heraldycznym, autorem książki "Geographia albo dokładne opisanie królestw Galicji i Lodomerii" (1786).
We wsi można zobaczyć pozostałości zespołu kościelnego: ogrodzenie kościoła ze stacjami Drogi Krzyżowej, z bramką i schodami (1760), dzwonnicę (1797) Ogrójec (XVIII w), plebanię (1789, rozbud. w końcu XIX w.), obelisk (1826). Ponadto dwór drewniany z końca XVIII w. i drugi z początku XIX w., dawną karczmę z XVII lub XVIII w. oraz 3 kapliczki z XIX w.

Ułanów

Gmina i miasto Ułanów leży nad brzegami dwóch rzek Sanu i Tanwi. 800 lat temu istniała tam flisacka osada targowa, rozwijał się ośrodek szkutniczy oraz transport wodny, (spływ towarów do Gdańska). W 1616 roku dzięki Stanisławowi Ulińskiemu uzyskała prawa miejskie. Zabytkami Ulanowa są:
- domy flisackie i mieszczańskie (II połowa XVIII w.)
- Kościół Parafialny pod weź. Św. Jana Chrzciciela z 1643r
- Kościół Św. Trójcy
- układ urbanistyczny zespołu ulic z rynkiem i skarpa nad rzeką San i Tanew
- Cmentarz Żydowski
Gmina Ułanów nie posiada rozwiniętego przemysłu, jedynym liczącym się zakładem jest EKOPLAST. Około 40 % obszaru gminy stanowią lasy. Położenie gminy nad rzekami oraz duża ilość lasów sprzyjają rozwojowi turystyki, powstały na tym terenie duże ośrodki turystyczne.
Historia najnowsza Gminy Ułanów to okres wielkich inwestycji:
- budowy gazociągów
- oczyszczalni ścieków, kanalizacji Ulanowa i Bielińca.

Wierzchosławice

Gmina Wierzchosiawice leży na pograniczu wschodniej części Podgórza Bocheńskiego i Płaskowyżu Tarnowskiego. Otoczona jest lasami radłowskimi. Na tym terenie głównie z uwagi na dobre gleby rozwija się rolnictwo. Gmina była kolebką ruchu ludowego w Polsce. Tutaj w 1874 roku urodził się i zamieszkiwał wybitny działacz ludowy, później Premier Rzeczypospolitej Wincenty Witos.
We wsi znajdują się miejsca związane z osobą tego wybitnego Polaka: Dom Ludowy im. Wincentego Witosa, szkoła rolnicza. Uniwersytet Ludowy, Muzeum-Dom Wincentego Witosa. Oprócz tego w Wierzchosławicach można zobaczyć Kościół parafialny z 1818 roku, drewnianą dzwonnicę z początku XIX wieku, 2 kapliczki z XIX wieku.

Żarki

opracował Wiesław Misztal